Anioł Gabriel odsłania Maryi prawdę o Niej samej. Już w pozdrowieniu będącym początkiem dialogu brzmią słowa o „pełni łaski”, błogosławieństwie wyróżniającym Maryję spośród kobiet oraz szczególnym towarzyszeniu Pana Boga, jakiego Maryja doświadcza. Boże Słowo przekazane przez Gabriela powołuje Maryję do misji, ale jednocześnie uświadamia Jej, że jest do tego powołania przygotowywana. Zmieszanie Maryi może być owocem Jej świadomości, że oto spotyka się z posłanym samego Boga, że w obecności i słowach Gabriela to sam Bóg w jakiś sposób staje się bliski. W tradycji religijnej Izraela taka bliskość wiązała się zwykle z wyborem do szczególnej misji. Działo się tak np. przy powołaniu proroków, lub w związku z zapowiedzią wydarzeń ważnych dla Narodu. Potwierdzenie tych przypuszczeń serca Maryi przychodzi w dalszej części Gabrielowej wypowiedzi. Ktoś, kto zasiądzie na tronie Dawida i nie odda już nigdy tego królowania stanie się spełnieniem oczekiwań Izraela. Jedyną wątpliwość Maryi domagającą się wyjaśnienia zawiera pytanie o ścieżkę, na której spełni się obietnica, skoro droga naturalna pozostaje zamknięta: „Nie znam męża.”. Zapowiedź o nadzwyczajnym i zaangażowanym działaniu Trójcy Świętej rozwiewa wątpliwości, które mogły zaważyć na decyzji i Maryja przyjmuje misję Bożego Macierzyństwa. Przyszła Matka Boga odkrywa rozmiar łaskawości Boga i swoje uzdolnienia w momencie, w którym zostaje wezwana do szczególnej współpracy z Bożym planem Zbawienia człowieka. W miarę rozwijania się współpracy z Bogiem Maryja odczytuje coraz głębiej swoje obdarowanie do służby i otrzymuje łaskę skutecznej współpracy.
Scena zwiastowania może być odczytana jako wzór powołania do zaangażowania w zbawienie człowieka, które realizuje się w każdym pokoleniu wiernych. Przygotowanie Mary do roli Bożej Rodzicielki było ciche, zaplanowane od pierwszych dni jej życia, a pełną prawdę o tym planie znał tylko Bóg. Analogicznie możemy tę scenę odczytać jako potwierdzenie prawdy o tym, że tylko Bóg zna prawdę naszego serca, jego trudności i opory wewnętrzne, ale też i łaski w tym sercu zdeponowane. Odważne przyjęcie zaproszenia do wypełniania określonego zadania w Kościele jest drogą do poznania miłości Ojca i związanymi z nią talentami oraz sposobem rozwijania siebie jako człowieka wierzącego. Bez przyjęcia służby we wspólnocie, choćby prostego zobowiązania, wiele aspektów prawdy o nas samych pozostałoby w ukryciu i utraciło szansę do pożytecznego rozwoju. Niech Maryja wyprosi nam łaskę odważnego przyjmowania zadań w Kościele – we wspólnocie czy parafii, byśmy świadomie angażując się w różne Boże sprawy poznawali siebie samych, przyjmowali łaskę Boga i wzrastali w świętości.
ks. Adam Łuźniak

Source: czytanie