Przykazania to nie wszystko

Skoncentrowani na moralności i przestrzeganiu przykazań, Jezusowe wezwanie Idź, sprzedaj, rozdaj, przyjdź i chodź za Mną traktujemy jako wezwanie skierowane co najwyżej do tych, co idą do zakonów czy seminariów. Jednak, kiedy Jezus je wypowiada istnieje jedyna wspólnota wokół Niego, jest to wspólnota Jego uczniów. Każdy, kto chce być uczniem Jezusa potrzebuje podjąć to wezwanie. „Każdy” w tym kontekście oznacza tych, którzy otrzymali chrzest i w sposób świadomy chcą żyć jego łaską, chcą cieszyć się owocami Ducha Świętego w swoim życiu (por. Ga 5, 22-23). Perspektywa chrzcielna medytowanego fragmentu jest oczywista. Dorośli kandydaci do chrztu słyszą pytanie: „O co prosisz Kościół Boży?” i odpowiadają: „O wiarę!” „Co ci daje wiara?” – „Życie wieczne!”. Pragnieniem bogatego człowieka jest pewność posiadania tego życia.

Celem Jezusowego wezwania jest szczególna konfrontacja człowieka z jego najgłębszymi pragnieniami, odczuciami, przekonaniami. Jezus stawia bogatemu człowiekowi pytanie o to, co jest dla niego najważniejsze w życiu? Skąd czerpie dla siebie poczucie bezpieczeństwa i przekonanie o własnej wartości? Gdzie upatruje słusznych przyczyn, aby być uznawanym społecznie, szanowanym, lubianym? Niestety, reakcja pytającego ukazuje zasmucającą odpowiedź: w zgromadzonych dobrach materialnych. A życie wieczne jest owocem wiary, złożenia całkowitego zaufania w Bogu i Jego dobroci. To On jest naszym bezpieczeństwem, pokojem, miłością, życzliwością. Jezusowe wezwanie jest tak samo aktualne dzisiaj, jak i 2 tys. lat temu. A jak ja reaguję na takie wezwanie skierowane do mnie? A może „przezornie” nigdy nie pytam o życie wieczne, skupiony na trosce o doczesny dobrobyt i bezpieczeństwo?

ks. Maciej Warowny

Source: czytanie