Czytając opis eschatologicznego zakończenia dziejów ludzkości zazwyczaj podkreślamy moralny aspekt tego, co dobrzy uczynili, a czego źli nie uczynili. Obie grupy podlegają weryfikacji wobec takich samych kryteriów: głodnych nakarmić, spragnionych napoić, podróżnych w dom przyjąć, nagich przyodziać; chorych nawiedzać, więźniów pocieszać. Myślę, że nie trzeba wyjaśniać, iż jest to lista uczynków miłosierdzia względem ciała. Jednak podobieństwo zawiera się nie tylko w kryteriach oceny, lecz także w nieświadomości zarówno jednych, jak i drugich. Sprawiedliwi oraz ci „po lewej stronie” stawiają identyczne pytanie: Panie, kiedy widzieliśmy Cię …? Pytanie to wydaje się kluczowym dla zrozumienia, że bramy nieba otwierają się nie przed tymi, którzy „nazbierali” wiele dobrych uczynków w ciągu swego życia, lecz przed tymi, którzy pozwolili, aby ich życie było całkowicie przesiąknięte ewangelicznym miłosierdziem.

Jezus rysuje przed słuchaczami obraz sądu ostatecznego jako oddzielenia tych, którzy pozwolili się dogłębnie kształtować miłosierdziu, że czynienie dobra stało się dla nich tak oczywiste, iż go nie dostrzegają i nie poczytują go sobie za zasługę. Z drugiej zaś strony znajdują się ci, którzy być może byliby zdolni do uczynienia jakiegoś gestu miłosierdzia, gdyby mieli pewność odpłaty i poczucie zasługi. Ich ewentualne dobre czyny zawsze byłyby obciążone pytaniem: „A co ja z tego będę miał? Co dostanę za moje wysiłki?”. Nieszczęśliwie dla nich, sprawiedliwość przewidziana przez Jezusa dla Jego uczniów nie jest „kupowaniem” życzliwości Boga i ludzi, ale najgłębszą, wewnętrzną postawą serca. Dlatego ostatni rozdział opisujący nauczanie Jezusa stawia Jego uczniom trudne pytanie: Czy chodząc za Jezusem, słuchając Jego nauczania, oglądając czynione przez Niego znaki, pozwoliłeś Mu, aby dokonał prawdziwej przemiany twej natury? Czy zgodziłeś się i zapragnąłeś prawdziwej metanoi, przemiany sposobu myślenia z czysto ludzkiego na ewangeliczny?

ks. Maciej Warowny

Source: czytanie